@article { author = {Monsef, Hossein and Ahmadvand, shoja}, title = {Government and governance in neo-traditionalist political thought}, journal = {The Journal of Political Thought in Islam}, volume = {8}, number = {30}, pages = {119-136}, year = {2022}, publisher = {پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی}, issn = {2423-7973}, eissn = {2588-4999}, doi = {}, abstract = {Neo-traditionalism, which is associated with the name of Sayed Hossein Nasr, despite its indebtedness to traditionalism, emerged after the Islamic Revolution and the rise of Islamic jurisprudence in Iran and tried to criticize it. According to Nasr, the connection between religion and government in Iran is not limited to the recent period, but kings have also considered themselves guardians of religion. Thus, the discourse of neo-traditionalism was formed in response to the two phenomena of modernity and the political Islam, and he believed that these two have led to the weakening of tradition, and therefore the theory of neo-traditionalism was highlighted to protect the tradition. Therefore, the main question of this article is how to represent the general origins and coordinates of the Nasr neo-traditionalism. The purpose of this article is to identify and infer the political thought of neo-traditionalism and its leading thinker, Sayed Hossein Nasr, especially his view of the government. The method of this study is qualitative content analysis of relevant texts and works.}, keywords = {Government,Traditionalism,neo-traditionalism,Seyed Hossein Nasr}, title_fa = {دولت و حکومت در اندیشة سیاسی نو سنّت‌گرایی}, abstract_fa = {نوسنّت‌گرایی ــ که در سنّت ایرانی قرین نام سیدحسین نصر است و ذاتاً میانه خوشی با تجدّد ندارد ــ بعد از انقلاب اسلامی و با روی کار آمدن اسلام فقاهتی در ایران ظهور کرد و در نقد آن کوشید. بدین‌ترتیب، گفتمان نوسنّت‌گرایی در واکنش به دو پدیدة مدرنیته و حاکمیت اسلام سیاسی شکل گرفت و معتقد بود که این دو موجب تضعیف سنّت شده‌اند؛ لذا در واکنش به تضعیف سنّت، برداشت جدیدی از سنّت‌گرایی را با هدف حراست از سنّت مطرح کردند که آن را نوسنّت‌گرایی نام نهادند. پرسش اساسی این مقاله چگونگی بازنمایی خاستگاه و مختصات عمومی جریان نوسنّت‌گرایی است. هدف از نگارش این مقاله شناخت و استنتاج اندیشة سیاسی نوسنّت‌گرایی و متفکر شاخص آن، سید حسین نصر و نگاه او به حکومت است. روش این مطالعه تحلیل محتوای کیفی است. ازآنجاکه در متون و آثار مربوطه تصریحات آشکاری در زمینة مباحث سیاسی و نظام سیاسی مطلوب دیده نمی‌شود، تحلیل محتوای این متون ضروری است تا از طریق آن به کشف و استخراج اندیشه و نظام سیاسی مطلوب آنان پرداخته شود. یافته‌های این مقاله نشان می‌دهد: اولاً، این مکتب انسان‌مداری تجدّد را به سبب نفی هر آنچه مقابل انسان است، مانند دین، آداب‌ورسوم و.... رد می‌کند؛ ثانیاً، پیوند دین و دولت در ایران را نه امری جدید بلکه ریشه در سنّت پادشاهی ایران باستان دانسته و پادشاهان را نگاهبانان دین دانسته است؛ ثالثاً، او با نقد اسلام سیاسی معاصر، سلطنت را نظام سیاسی کم‌نقص‌تر در اندیشة شیعی می‌داند. نتیجة نهایی مقاله این است که نوسنّت‌گرایی با احیای سنّت بر آن است تا هم آن را از فشار مدرنیته نجات دهد و هم از سنّت اصیل در برابر دگوگونی‌های اسلام سیاسی محافظت کند.}, keywords_fa = {دولت,حکومت,سنّت‌گرایی,نوسنّت‌گرایی,سیدحسین نصر}, url = {https://andishehsiyasi.ri-khomeini.ac.ir/article_160192.html}, eprint = {https://andishehsiyasi.ri-khomeini.ac.ir/article_160192_f35ca8dd3f1045f88656a7738c5a4358.pdf} }